అంతరాన...
అప్పుడప్పుడూ నా అంతరంగం తనలోకి నన్ను ఆహ్వానిస్తూ ఉంటుంది.
లోపల ఎంత భయంకర నిశ్శబ్దమో...ఎన్ని మణుగుల తిమిరమో.
అప్పుడప్పుడూ ఓ కాంతి పుంజం, ఆశగా మిణుగురు పురుగులా మెరుస్తూ మురిపిస్తూ ఉంటుంది.
బ్రతుకు పేజీలు తిప్పటానికి బైటకి వస్తాను.
ఇక్కడంతా గజి,బిజీ అడుగులే, అసంధర్బపు ఆరాటాలే.
అక్కర లేని అనుబంధాలే, అనవసరపు ఆర్బాటాలే.
కావిళ్ళ కొద్దీ కాలయాపనలే, కలల నిండా కల్పనలే.
భావాలకందని భాషలే, బలవంతపు బాద్యతలే.
మాటల గారడులే, మంచు అక్షర కావ్యాలే.
అపనమ్మకాల అంపశయ్యలే, అలసట ఎరుగని నిరీక్షణలే.
అంతస్థులు ఎరుగని అత్యాశలే, అందనివాటికై నిచ్చేనలే .
కాలిన గుండెలో ఘోరమైన గాయాలే, అవి నిత్యం పలికే గేయాలే.
అదిగో అప్పుడే నా అంతరంగం నను ఆహ్వానిస్తూ ఉంటుంది.
నాలోకి నేను చొచ్చుకొని, నాకై నేను నొచ్చుకొని,
నన్ను నేనే హత్తుకొని, నన్ను నేనే మెచ్చుకొని,
నన్ను నాకే అర్పించుకొని, నన్ను నేనే శిక్షించుకొని.
నన్ను నేనే ఓదార్చుకొని, నన్ను నేనే రక్షించుకొని.
నా... నేను.... నాకై ...నాలో... దాగిపోతున్నాను...