నివేదన
నా చిట్టి తండ్రీ. ....
అవిటితనపు అమ్మనురా,
ఎలా నీ భవితకి బాట వెయ్యగలను. .....
రెక్కలు తెగిన పక్షిలా. ..... నిస్సత్తువనై,
ఇసుమున ఇగిరిన తైలంలా . ...... నిష్ఫలమై,
శాపము బాసిన మోడులా ..... నిర్వీర్యమై,
శరము తాకినా ఖగములా . ..... నిస్సహాయనై,
కాంతి సోకని తిమిరంలా . ...... నిశాచరినై,
నెలవులేని కుటీరంలా . ..... నిరాదరినై.
నా చిన్ని ప్రాణమా . .....
నీ పాలబుగ్గల పసితనం వీడలేదే . ..... నీ అరచేతుల రేఖలింకా అమరలేదే.
నీ చిన్ని బొజ్జ నింపలేని నేను . ..... నీ చిట్టి గుప్పిట బువ్వ ఎలా తినను.
ఒటుకూడా వెయ్యలేని అవిటినే . ..... చేయి చాపి అడగలేని అబలనే,
ఏ పధకాలు, ఏ ప్రయోజనాలు అందుకోలేనే,
ఎలా నీ భవితను తీర్చి దిద్దగలను.
భయపడకు అమ్మనుకదా . ..... అనంతమైన విశ్వాసంతో . ..... జోడించిన నీ చేతులతో దైవాన్ని ప్రార్థిస్తా.
నీ భవితకు బాట వేస్తా.
నా చిట్టి తండ్రీ. నీ భవితకు పూల బాట వెయ్యాలనుంది. అందరిలా ఊహలు, కలల జీవితాన్ని కోరుకోలేను కానీ నీకు రెక్కలొచ్చేవరకూ ఒడిలో నా హృదిలో దాచుకుంటాను.
ReplyDeleteనా చిన్ని ప్రాణమా . .....
నీ పాలబుగ్గల పసితనం వీడేవరకైనా నీ చిట్టి గుప్పిట బువ్వ తినాలని లేదు. అడిగెందుకు చెయ్యి లేకపోయినా అనంతమైన విశ్వాసం ఉంది ..... జోడించిన నీ పసి చేతులతో ఆ దైవాన్ని ప్రార్థిస్తానో లేదో కాని .... నీ భవితకు బాట వేసేందుకే చూస్తా.
మనిషిలో ఆత్మ విశ్వాసాన్ని మనోధైర్యాన్ని పెంచె ఒక గొప్ప అనుభూతి ఈ కవిత నివేదన.
అభినందనలు ఫాతిమా గారు!