కరుణ మానినారా 

నేను చిన్ని వేళ్ళతో  పట్టుకోబోతే 

అల్లిబిల్లిగా  జారిపోయారు.

నోరారా "ఆ " అనిపిలిస్తే,

వచ్చి నా పలకలో  వాలిపోయావు,

నిన్ను అమ్మతో పోల్చి 

ఆ అంటే  అమ్మ అన్నానో లేదో నాతొ పాటు 

అమ్మ వొడి చేరిపోయావు.

ఈ.. అంటూ చిట్టి పళ్ళు బైట పెట్టి ,

వెక్కిరిస్తే వంకర టింకరగా,

వచ్చి  చిక్కిపోయావు.

ఊ... అంటూ చిన్ని నోరు సున్నాలా చుట్టి,

ఊయలలూగుతూ పిలిస్తే,

వయ్యారంగా వచ్చి పక్కన చేరావు.

మిమ్మలంతా పలక పల్లకీ  ఎక్కించుకొని,

మిమ్ము దిద్దిన గంధం 

నా బుగ్గలకు రాసుకోనేదాన్ని.

ఇన్నాళ్ళుగా నా ప్రతి మాటలో మీరే ,

నా ప్రతి పాటలోనూ మీరే ,

నా నట్టింటా మీరే,నా పుటింటా మీరే .

ఇప్పుడేమయ్యారు , 

పలుకుల నుండి పారిపోయారా?

పలకల  నుండి  జారిపోయారా?

మిమ్ము వదిలి మేమంతా 

కొత్త లిపితో  తైతక్క లాడుతుంటే,

మమ్ము వెక్కిరించి వెళ్ళిపోయారా ?

కాగితం పూలకి,

మేము వెంపర్లాడు తుంటే,

కలువ పూలై సర్కారీ కొలనులో కొలువయ్యారా?

ఎక్కడున్నారు  ప్రియతమలారా...

ఏ కవుల హృదయాల్లో ఉన్నారు? 

పద్య రూపాన నర్తించిన  నాట్య మయూరాలు,

కావ్య కడలిలో  దాగిన అక్షర ముత్యాలు.

దేశ  బాషలందు  తెలుగు లెస్స ,

అనిపించి అన్య భాషలందు  నన్ను,

అగ్ర  స్థానాన ఉంచిన మణి మాణిక్యాలె.

కన్నతల్లి నుండి కానుకగా,

తెచ్చుకున్న కంటి పాపలో,

వెలిగే మింటి దీపాలే.

ఏరి ఏమయ్యారు? 

నా అక్షర మాల నుండి రాలిపోయారా?

నన్ను నిరక్ష్య రాసిని చేసి పారిపోయారా?

రారా...ఇకరారా.. కరుణ మానినారా 

ప్రియతమలారా..