నీవెప్పుడూ చూడలేవు.

నీవెప్పుడూ చూడలేవు.

ఆకలి తన కబంధహస్తాలతో కబళిస్తుంటే....
మురికి గుంటనుండి కుళ్ళిపోయిన జాంపండు తీసుకుని తింటుంటే....
అది జామపండా, రోగపు చెండా నువ్వెప్పుడూ  చూడలేవు.....

మంచు వాడియైన ఖడ్గంతో తనను కోస్తున్నా....
చిరుగుల కొంగును కప్పుకుని పాచి పనికి వెళ్ళే ఇల్లాలి పగిలిన పాదాలు.... 
వణికే పక్కటెముకలూ నువ్వెప్పుడూ చూడలేవు.

రాత్రంతా మానవ మృగాలు వేటాడుతుంటే.....
చీకటి చాటున నక్కి నక్కి బిక్కు బిక్కు మంటూ గడిపిన అనాధ చెల్లి మూగవేదన
నువ్వెప్పుడూ చూడలేవు.

అమ్మా, అయ్యా లేని చిన్నారులు .... 
ఆకలికై  ఏడ్చి ఏడ్చి కన్నీరింకిన సైకత సరోవరాల రోద 
నువ్వెప్పుడూ వినలేవు.


ఆకలి మంటలు నిను దహించవు. 
వెతల కొడవళ్లు  నిను కోయవు. 
అప్పుల బాధలు నిను అంటవు. 
పంచేంద్రియాలూ పని చేయని నీకు 
బతుకు బండి కింద నలిగే జీవచ్చవాలు,
ఆకృతులూ, ఆక్రందనాలూ ఎప్పటికీ తెలియవు .