శాపగ్రస్త

శాపగ్రస్త.


క్షణకాలమే  నేను నిన్ను చూసింది,
సాటి బాట సారిగా,

ఇద్దరిచూపులు కలసింది క్షణమే ,

వేటాడే నీచూపులు నేను మరచిపోను

నీ కళ్ళలో ఏమిటా భావం,

నిన్నెలా అడిగితెలుసుకోను?

ఎర్రటెండలో ఎర్రమందారంలా నీవు.

మంచులో మల్లెపూవులా నేను.

కాలినడకన నీవు, కారులో నేను.

వెన్నెల సోయగాల సౌధంలో నేను,

కూలిపోయే గుడిసెలో నీవు,

నా దాహం తీర్చటానికి,

నీ చేతిలోని నారికేళ విన్యాసం,

నీ  కళాత్మకతను చాటింది.

నా వేళ్ళ మద్య నిర్లక్ష్యంగా ఎగిరే పదినోటు,

నీ చూపుకి  సిగ్గుతో ఒదిగిపోయింది. 

నా కారు ముందు నడి  ఎండలో నడిచే నీవు,

సగం ప్రపంచాన్ని వెనక్కి నెడుతున్నావు.

గుక్కపెట్టే నా బిడ్డని సముదాయించలేకుంటే ,

చొరవ చూపి నువ్వు నా బిడ్డను తీసుకున్నావు, 


నన్ను, నీవు చూసిన చూపు 

నేను మరచిపోలేను.


ఏ డబ్బూ, ఏ దర్పమూ, తీర్చలేని  

నా బిడ్డ దాహం, నా బిడ్డ ప్రాణం, 

స్తన్యమిచ్చిన  నీ అమ్మతనం ఆదుకుంది.

నా  నాగరికత సిగ్గుతో నన్ను వెక్కిరించింది.

ఈ సారి వంద నోటు నీ చూపుకి చిన్నబోయింది.

నీ కంటి అద్దమందు నేను  మరోమారు, 

పగిలిన అద్దంలో అనాకారి ప్రతిబింబాన్నయ్యాను   

నేను శిల్పినై ,నిన్ను శిలను చేసి , 

నీ జీవితం పై  నేను పయనిస్తున్నాను.

నీ సమాదిపై  నా పునాది వేసుకుంటున్నాను.

కానీ, నీ మానవత  ముందు...ప్రతి సారీ తలవంచుతున్నాను.