ఆతని రాకకై...

      

     ఆతని రాకకై... 

      ప్రతిరాత్రీ  కన్నీటి జ్ఞాపకాలతో, 
      కన్నీటి కడలిని  దాటే యత్నం  చేస్తుంది. 

      కలువభామ  సాక్షిగా ఆతని వీక్షణాలకై..,
      నీటిబిందువై   ఎదురుచూస్తుంది.

      దిగంతాల ఆవలున్న  ఆతని  కరచాలనానికై..,
      ఆర్తిగా తన  చేయి చాస్తుంది. 

      నీడ  సైతం   వెన్నంటిరాని  ఏకాకితనంలో..,
      పలకరింపుకై   పలవరిస్తుంది. 

      అందుకోలేని  ఆ అపురూప   పెన్నిదితో  సన్నిదిని..,
      సశేషంగానే   సరిపెట్టుకుంటుంది. 

      ఆకాశమే అవనికి  దిగివచ్చి  అభయమిస్తుంటే..,
      తనకు తోడుండమని  వేడుకుంది. 

      చీకటి హృదయాన వెలుగు నింపిన దినకరుని..,
      ఆగిపోమ్మని  ఆశగా  అర్ధించింది.

      కానీ..,

      జగత్సంచారిని   బంధించటం  సాద్యం కాదని...,
      బాదగానే  వీడ్కోలు పలికింది. 

      ప్రతి ఉదయం  పలకరించే  ఉదయుని  స్పూర్తితో,
      పరుల  సేవకై   శ్రీకారం  చుట్టింది.

      చీకటి చిట్టిచేతుల్లో  చిరుదివ్వెనైనా  కావాలని..,
      అక్షరకిరణమై  అంకితమయ్యింది.