ఏమనీ..వ్రాయను

       

     ఏమనీ..వ్రాయను 


      ఎన్నొరాత్రులు నిదురపోక
      నక్షత్రాలను ఏరికూరి అక్షరాలగా మార్చాను.

      అలవిగాని తలపుల జలపాతాన్నై
      నేలపైకి జారి  వలపుల కవితనైనాను.

      కలల  రేడుని  కన్నంతనే కలవరపడి,
      అలల కవనం లో ఆటు,పోటునై  ఎగసిపడ్డాను.

      ప్రతి పంక్తిలోనూ    పూల పరాగమద్ది,
      ప్రకృతంటే   ఆతనే  అని  చాటిచెప్పాను.

      అమావాస్య వస్తే, అదృశ్యం  అవుతాడనీ,
      ఆమని  వస్తే, పూల వెంట పరుగెడుతాడనీ,
      కలవరపడే మనస్సుకు నచ్చచెప్పాను.

      వెన్నెల దారాలను పట్టుకొని చంద్రుని చేరాలనీ,
      కలల కడలిలో వలపు  నావ ఎక్కాలనీ,
      మతిచెడి నా  స్థానం  మరచాను. 

      నువ్వనుకున్నట్లు  నేను దివిటీని కాననీ,,
      నువ్వు సూటిగా చూడలేని సూర్యుణ్ణనీ...  
      వెక్కిరించి  పక్కున నవ్వావు. 

      సాగరమంత నా  ప్రేమని నీటిచుక్క అనుకున్నావ్ ,
      అమృతమైన నా ప్రేమ హాలాహాలం  అనుకున్నావ్ ,
      నీ మెప్పుకై ఎడారిదాహార్తినై  ఎదురుచూశాను. . 

      చెట్టే  కొమ్మని విరిచేస్తే, గూడె గువ్వని తోలేస్తే, 
      ఆరాదించే  దైవమే  కోవెలమెట్లెక్కొదంటే..,
      తూట్లు  పడ్డ గుండెకు  కుట్లు వేసుకోవటమే  శరణ్యం...