అమ్మా... మరోమారు కనవా..

   అమ్మా... మరోమారు  కనవా..


     నా చిట్టి  చేతులపై   తనచేతులుంచి   సుతారంగా,
     అక్షరాలు దిద్దించిన  తొలిగురువు.

     బడినుండి  వచ్చే  నాకొసం  వీధి  చివర  నిల్చుని,
     అలసిన నా ముఖాన్ని కొంగుతో తుడిచే పాలవెల్లి,

     ఉన్నతంగా  ఎదగాలని  నాకై నిత్యం  పాటుపడే,
     పవిత్రమైన  ప్రాణ వాయువు.

     ఉన్నత  శిఖరాలనెక్కించేందుకు  అరచేతులనే,
     సోపానాలు చేసిన  ప్రేమ ఆయువు.

     గోరుముద్దలు  తినిపించిన   అమ్మతనమూ,
     వెన్నను  మరపించిన కమ్మదనమూ,

     అమ్మంటే జన్మకే శ్రీకారం ,అమ్మంటే  మమకారం,
     నిలువెత్తు నిర్మలాకారం.మమతల ప్రాకారం,

     వేల,వేల విన్నపాల అనంతరం,
     నేనో  నేలకు  దిగిన శశావతారం. 

     కానీ.... జరిగిపోయిందో.. ఘోరం. 

     ఆదరణకు నోచుకోని  ఆ ముసలి ప్రాణం,
     కోడళ్ళాడిన  బంతులాటలో విసిరేయబడీ, విసిగీ, వేసారీ,

     పనికిరాని పాతవస్తువులా, వెలికి తీయని నిక్షిప్తంలా, 
     అడుగంటిన  అక్షయపాత్రలా,మాసిన దేవతా చిత్రంలా,

     ఆరిపోతున్న దివ్వెలా, ఒదిగిపో్యిన గువ్వలా,
     ఒడలిపోయిన పూదండలా,ఒంగిపోయిన హరివిల్లులా, 
     అనాథలా, అభాగినిలా,ఆకరి క్షణాలలో ఆశ్రమవాసియై. 
     శూన్యంలోకి   ధైన్యంగా  చూస్తుంటే.. 

     నన్ను గుర్తించమనీ, ఒక్కసారైనా వంక  చూడమనీ,
     తన ఒడిలో చోటివ్వమనీ,గుండెపగిలేలా ఏడవాలనీ,
     మన్నించమని వేడుకొవాలనీ,

     ( ఊహూ... అలా ఎన్నటికీ చేయలేను  ఎందుకంటే నేను ఎదిగిన  మనిషిని,
     ఒదిగిన తనయుణ్ణి  కాను, కాలేను, వేలమంది చరిత్ర హీనులలో నేనూ ఒకణ్ణే.)