నిరుక్త

నిరుక్త

కలలకి ఆకారమయిన చిరు మొలకవి.

కష్టాలకొమ్మకి చిక్కుకున్న గాలిపటానివి.

నిరుపేద ముంగిట వెలసిన చలువ పందిరివి.

కలల పంటవైన నిను మోసిన అమ్మ,

కరవు కాటకాలతో వడలిపోయిన కొమ్మ.

అణువణువూ ఆరిపోతున్నట్లూ, ఆఖరి శ్వాస ఆగిపోతున్నట్లూ..

నిప్పుల కొలిమి తానై నొప్పులు పడింది,

కంటి దీపమైన నీవు ఇంట వేలిగే వరకూ పంటి బిగువున బాధ నాపుకోగలిగింది.

తొమ్మిది నెల్లల్లో నీ బతుకు పుస్తకం అచ్చువేసింది.

తొలి పలుకుల్లో నీ ఆకారానికి ఆకృతిని ఇచ్చింది.

ఆఖరి పేజీలో తన ఆయువునే అంకితమిచ్చింది.

తన గర్భం నుండి దించి నిను ధరణి వితర్ది పై నిలబెట్టింది

"కంగారు తల్లి "లా నిను తోలుసంచిలో మోయలేక పోయింది..

జోల పాటలతో నిన్ను నిదురపుచ్చలేదు.

కర్మ సిద్ధాంతాన్ని నీ కాళ్ళకు చుట్టింది.

ఆకలి గ్రంథాన్ని నీ అరచేతిలో పెట్టింది.నీకు అందనంత దూరం వెళ్ళింది

చిరుచేపవైన నీవు వెతల వైతరణిని ఎలా ఈదగలవో..

చిన్న కురంగివి నీవు వేటసివంగులను ఎలా ఎదుర్కొగలవో..

కాలదోషం పట్టని ఈ బీదతనాన్ని ఎలా పారద్రోలగలవో...

***

చిన్ని వామనా భారతమ్మనడుగు అడుగు ఎక్కడ పెట్టాలి అని.

చిట్టి కుచేలా అన్నపూర్ణమ్మని అడుగు నా అన్నం ఏది అని.

ధర్మభూమినడుగు ఈ దారిద్యపు ఖర్మ ఏమిటి అని..

కాళరాత్రి నడుగు కాంతి పుంజం ఎపుడొస్తుందీ అని.

నీ ప్రతి పనినీ పదును చేసుకో ..నీ బ్రతుకు బాటను చదును చేసుకో.