అరణ్య రోదన

అరణ్య  రోదన


విత్తు ఏదైనా గానీ చెత్త కుప్పలో చిరుమొలక అయ్యింది.
ఆకలి మేక తరుముతుంటె ఆర్తనాదం చేసింది.

రవి కిరణాలతొ, ధూళి కణాలతొ పెరిగింది.
ఎంగిలి ఆకుల మధ్యనే ఏపుగా పెరిగింది.

గాలినీ,  ధూళినీ తప్పుకుంటూ దారి పక్కనే నక్కింది.
ఉమ్మునూ, దుమ్మునూ తుడిచేసుకుంటూ ఎదిగింది.

పచ్చదనపు పలవరింతలు, వెచ్చదనపు కలవరింతలు,

మొగ్గతొడిగిన సిగ్గు దొంతర్లు, మోముపై  సింగారించుకుంది.

మొహపు మొగ్గ నుండి మేలిమి కుసుమం అయ్యింది,
మౌనపు  ముగ్ధ నుండి ముత్యపు మాట అయ్యింది.    

కొత్త కొమ్మల పట్టుపావడాతొ మత్తు మత్తుగా ఊగింది.

పగలు కాగితం పువ్వు, రాత్రి కలువ పువ్వు అయ్యింది.

కంచె లెని తననుతాను రక్షించుకొలేకపొయ్యింది.
కామ మృగాల వంచనకు భక్షణగా మారింది. 

అంతవరకు దాచుకున్నది దొచుకోబడింది.
అనాధ మొలకైన తాను అందరికీ చులకనైంది.

నిశి రాత్రి నిశ్శబ్దంగా రొదించింది,
రేఖలు కొల్పోయిన పూబాల శొక దేవత అయ్యింది. 

తలదాచుకునేందుకు తల్లి వేరూ లేదుకదా,
తలచుకునేందుకు వలపు కాదుకదా.

చరిత్ర పునరావృతం  అయ్యింది.  మరో చిరుమొలక చెత్త కుప్పలొ మొలిచింది.