స్వప్న కెరటం

స్వప్న కెరటం

పాతజ్ఞాపకాలు  నను  తట్టి  లేపుతున్నాయి. మసకబారిన  మస్తిష్కంలో  నీ రూపురేఖలు  వత్తిగిల్లుతున్నాయి. 

కలల   దస్తావేజులు తిరగేస్తే  ఇంకో స్వప్నం  బాకీ ఉంది.

ఎప్పుడో  నిద్రలో ఉలిక్కి పడితే, నిస్థబ్దత  నుండి ఓ నిట్టుర్పుబైటకొస్తే, నా  నిదురరాని  కళ్ళకు  ఎదురుగా  ఓ  ఆకారం.

మెదడునరాలను  చిట్లగోడుతూ, గుండెగోడలను  కూల్చేస్తూ.., అదే  ఆకారం ... అదే అస్పష్టత. 

జ్ఞాపకం  విషాదంగా పరచుకుంటుంది, వలపు స్మృతి  పలవరింతల్లో  దాక్కుంటుంది.

నీ  తలపు   అపశ్రుతా? లేక  జాగ్రుతా? తెలియటం లేదే? వాడిపోదూ, వీడిపోదూ, ఉండిపోదు. 

ఉండి, ఉండీ  ఉరుములా  ఉలిక్కిపడే  మెరుపులా  నను కదిలిస్తూ  ఉంటుంది. 

ఒక్కోసారి  లోకమంతా  అబద్దమనీ, నా నీవే  నిజమనీ  మురుస్తాను. 

మరోసారి  నీవసలే  లేవనీ  ... నీ తలపే  అప్రమేయమనీ   వెరుస్తాను.

నాగుండె  కవాటాలు  తెరుచుకుని  రుధిరం  ప్రేమని  నింపుకుని  గమ్యం తెలీక శరీరమంతా  ఉప్పెనలా  ఉరుకుతుంటే,

నీ స్మృతులు  దాన్ని  అడ్డగించి,  మత్తెక్కించి, ముఖం  మీదికి  సిగ్గుసింగారంలా  అతికిస్తాయి.

ఆర్ద్రతతో  నేను  దరికిచేరబోతే  అందకుండా  దూరంగా, బింకంగా  ఉండిపోతావ్.

ప్రియా,   అపురూపమైన  నిన్నెలా  అందుకోనూ ... కానరాని  నిన్నెలా   చేరుకోనూ. 

ఏ లతాంగిలాలనలో ఉన్నావనుకోనా ఏ  సమాజపాలనలో  ఉన్నావనుకోనా. 

మెల్లగా  ఏదో  స్వప్నకెరటం  నను తాకుతుంది. నిను  జ్ఞాపకంగానే  నా దరి  చేరుస్తుంది.  అందుకే  ఈ వ్యదలేవీ  నీకు  అంటకుండా  నా ఎదలోపలే  దాచుకుంటా.

ఎన్నిజన్మలైనా  నిన్నే  తలచుకుంటూ  ఉంటా,  నీకై  వేచిఉంటా  ప్రారబ్ధపు  పందిరి కింద  ఆశలతీగనై  నిను అల్లుకుంటా.