ఏల ఈ భే(ఖే)దం

ఏల  ఈ  భే(ఖే)దం

తెలి  మబ్బునై  అంబరం  చేరిన నేను, కరి మబ్బునై  నేల  రాలాను,

తెల్లని మల్లియనై  వెన్నెలకు విరిసిన నేను, నల్లని కలువనై నిశిని  చేరాను,

వరదగోదారినై  ఉరకలెత్తిన నేను, నిండు చెరువునై   నిమ్మకుండి  పోయాను,

చందన శాఖ  కుందనపు  బొమ్మనైన  నేను, వొళ్ళంతా  గాయాలతో పిల్లనగ్రోవినైనాను.

కోటి కోరికల  ఉత్తేజ విహంగమైన  నేను, రెక్కలు తెగిన పక్షిలా నేలకోరిగాను,

ప్రణయ యాత్రలో  వలపు మజలీనైన నేను, విరహ వీధిలో  బాటసారినైనాను.

ఆరని తొలిసంతకపు  అమృత తడి నైన నేను, చెల్లని వీలునామానైనాను.

అందాల   ప్రఘాడిత పరిమళమైన నేను, అనాఘ్రాత పుష్పమైనాను.

సప్త పదుల సంఘటిత  భావమైన నేను, తడబడే అడుగునైనాను. 

దూరమయ్యే  దారిని  అంచనా వేస్తున్న నేను, నిశ్శబ్దనిరీక్షణి నైనాను.

ఆత్మీయ సరాగాల సాగరంలో మునిగిన నేను. అంతిమ యాత్రలో దింపుడుకల్లంలో  ఉన్నాను. 

నేనెప్పుడూ  నిరాదరినే, ఉషోదయపు తుషార బిందువులకై, దోసిలి పట్టిన దాహార్తిని నేను.

నేనెప్పుడూ  నిరాదరినే, నీ  కటాక్ష వీక్షణాలకై   వేయి కనులతో వేచిన భిక్షువును  నేను.