కోకిల

కోకిల 

కూతవేటు దూరానున్నా, 

కూయలేను.

అల్లంత దూరాన ఉన్నా,

అరవలేను.

పిసరంత దూరాన ఉన్నా 

పిలవలెను.

ప్రకృతిని చూసి 

పలకలేను.

ఊపిరి ఉన్నా,

ఉలకలేను.

దేవా...

మానవ  కోకిలల  గానానికి జోగుతున్నావా? 

మధుమాసపు  కోకిలనైన  నన్ను మరిచావా?

ఆమని  అందాల సృష్టి నీదే కదా..

కృత్రిమ  కుసుమాలనేల  ఇష్టపడుతున్నావు?

ప్రభూ ...

చిరుగాలి  సృష్టి కర్తవు, శుష్క జీవుల ప్రాణ దాతవు,

శీతల పవనాలు నీ కనుసైగతో వీస్తాయి కదా..

మరి ఎందుకు  కృత్రిమ శీతల భవనాలలో బందీవయ్యావు?

స్వామీ...

జాబిలి  తలను వంచి  అవనిపై  వెన్నెల కురిపించావు,

మరి  ఈ నియాన్ వెలుగుల నిర్భాగ్యం నీకెందుకు?

తండ్రీ ..

ప్రమిద వెలుగులో  దేదీప్యమానంగా ప్రజరిల్లెవాడివే,

మరి ఎందుకు ఈ విద్యుద్దీపాలలో  విహరిస్తున్నావు?

ఆమని ఆగమనం  నీ ఆజ్ఞే కదా..,

శ్రావ్యమైన  నా గొంతుక నీ బిక్ష కదా..,

కరుణామయా.. 

యేమని చెప్పను నా ఆవేదన, ఎవరికి చెప్పగలను  నా వేదన  ..

చెట్లకై  వెతికే మాకు  సెల్లు టవర్లూ,

చిగురుకై వెతికే మాకు టి.వీ టవర్లూ తగులుతున్నాయి.

కరంటు తీగలు మాగొంతు కోస్తున్నాయి.

నగరజీవితం నను తరిమికొడుతుంది,

ఎగిరి,ఎగిరి, నా చిన్ని రెక్కలు విరిగి పోతున్నాయి.

అనంతలోకాన నా ఆమని ఎక్కడుందో చెప్పవా? 

ప్రభూ .. నేనిపుడు  రాగ కోకిలను కాను మూగ కోకిలను.